Johano la Baptisto

Ĉi tiu artikolo temas pri Sankta Johano la Baptisto. Por aliaj signifoj vidu la artikolon Sankta Johano.

Sankta
Johano la Baptisto
antaŭulo, baptisto, martiro
La baptado de Kristo, de Piero della Francesca, 1449
Persona informo
יוחנן המטביל
Naskiĝo	7 a.K. en Ejn Kerem, Heroda Reĝlando
Morto	30 en Machaerus, Heroda Tetrarkio
Mortis per	Senkapigo vd
Tombo	Nabi Yahya Mosque (en) vd
Religio	kristanismo vd
Etno	judoj vd
Lingvoj	juda palestina aramea lingvo vd
Loĝloko	Judea dezerto vd
Familio
Patro	Zeĥarja vd
Patrino	Elizabeto vd
Profesio
Okupo	ermito vd
Aktiva en	Palestino vd
Postenoj Postenoj profeto vd
Sanktulo
Ĉefsanktejo	kirko de Sankta Johano la Baptisto en Jerusalemo
Festotago	24-a de junio
Atributoj	Martiro; Kruco, ŝafido, lia propra kapo
Patroneco	sankta patrono de franclingva Kanado, Novlando, Puerto Rico, Malta ordeno de Jerusalemo, Florenco, Ĝenovo, Jordanio, Xewkija kaj multaj aliaj lokoj
vd	Fonto: Vikidatumoj
v • d • r

Johano la Baptisto (hebree יוחנן, festo je la 24-a de junio) estas personego de la Nova testamento de la Biblio. Ermito kaj predikanto inter la judoj en la tempo de Jesuo Kristo, kaj parenco (kuzo) de Jesuo. Laŭ la Evangelioj, Johano deklaris, "Mi estas voĉo de krianto en la dezerto: Rektigu la vojon de la Eternulo." (Pli precize, laŭ la "Londona Biblio": Mt. 3.3; "Li estas tiu, pri kiu estis dirite per la profeto Jesaja: Voĉo de krianto en la dezerto: Pretigu la vojon de la Eternulo, Rektigu Liajn irejojn.") Kristanoj kredas, ke Dio sendis Johanon por prepari por la alveno de la Mesio. Johano nomiĝis la Baptisto ĉar li baptis liajn sekvantojn per akvo.

Johano la Baptisto naskiĝis ĉirkaŭ 7 a.K. Liaj gepatroj, Zeĥarja kaj Elizabeto, estis grandaĝaj kiam li naskiĝis. Johano la Baptisto fariĝis nazireo kiam li estis junulo. Elizabeta kaj Zeĥarja alkondukis sian filon al En-Gedi, proksima de la Morta Maro. Tie estis la suda ĉefkvartiro de la nazirea kunfrataro, kaj ie la junulo estis taŭge kaj solene akceptita en tiu ordenon por sia tuta vivo. Post tiuj ceremonioj kaj kiam li estis ĵure promesinta lasi kreski sian haron, sin deteni de iu ajn drinkaĵo, kaj sin deteni tuŝi la mortojn, la familio iris en Jerusalemon, kie antaŭ la templo, Johano finfaris la ceremonion de oferdonoj postulata por tiu promeso de nazireaj votoj. Johano diris la samajn ĵurpromesojn, kiujn estis diritaj de liaj gloraj antaŭuloj, Samsono kaj la profeto Samuelo. Vivdaŭra nazireo estis konsiderata kiel sanktigita kaj sankta personeco. La judoj rigardis nazireon preskaŭ kun la respekto kaj konsidero atribuitaj al la ĉefpastro, kaj tio ne estis stranga, ĉar la vivkonsakritaj nazireoj estis la solaj personoj, krom la ĉefpastroj, kiuj estis permesataj eniri en la templan Plejsanktejon.

En la tiel-nomata "Judea dezerto", Johano vartis siajn ŝafojn laŭ rojo, kiu enfluis en pli grandan fluon ver̂ŝiĝantan en la Mortan Maron ĉe En-Gedi. La kolonio de En-Gedi inkludis ne nur vivdaŭrajn aŭ nedaŭre konsekritajn nazireojn, sed ankaŭ multnombrajn aliajn asketajn paŝtistojn, kiuj kolektiĝis en tiun regionon kun siaj ŝafaroj kaj interfratiĝis kun la nazirea kunfrataro. Ili vivtenis sin dank'al la ŝafbredo kaj la donacoj por la ordeno fare de riĉaj judoj.

Johano viriĝis en la dezerto kie Dio lin vokis por esti profeto.