Confucianismo

Este artigo amosa escritos chineses. Sen o soporte axeitado, o texto pode mostrar símbolos sen sentido, coma caixas, marcas e outros.

O confucianismo^[1] descríbese como unha tradición, unha filosofía, unha relixión, unha relixión humanista ou racionalista, unha forma de goberno, ou simplemente como un estilo de vida^[2]. O confucianismo desenvolveuse a partir do que máis tarde sería chamado Cen escolas de pensamento, e das ensinanzas do filósofo chinés Confucio (551–479 a.C.), quen se consideraba a si mesmo como un retransmisor dos valores da idade de ouro da dinastía Zhou^[3]. Durante a dinastía Han (206 a.C. – 220 d.C.), os enfoques confucianos superaron o "proto-taoísta" Huang-Lao como a ideoloxía oficial, mentres os emperadores mesturaban ambas coas técnicas realistas do legalismo. A desintegración da orde política Han no século II abriu o camiño das doutrinas do budismo e o neotaoísmo, que ofrecían explicacións espirituais ausentes no confucianismo.

O confucianismo tivo un novo pulo durante os últimos anos da dinastía Tang (618-907). Desenvolveuse en resposta ao budismo e o taoísmo e foi reformulado como neoconfucianismo. Esta forma revitalizada foi adoptada como a base dos exames imperiais e constituíu o núcleo da filosofía da clase oficial académica na dinastía Song (960-1297). A abolición do sistema de exame imperial en 1905 marca a fin do confucianismo oficial. Os intelectuais da Nova cultura de principios do século XX culparon o confucianismo das debilidades chinesas e buscaron novas doutrinas para substituír as ensinanzas de Confucio. Algunhas destas novas ideoloxías incluían os "Tres principios do pobo" co establecemento da República da China e, máis adiante, o maoísmo baixo a República Popular da China. No final do século XX, a ética do traballo confuciana foi recoñecida como un factor importante no pulo da economía do sueste asiático^[4].

O confucianismo é unha mestura do culto á natureza (As 5 Montañas sagradas) e ós antepasados. Desenvolve a preocupación humanista de Confucio, centrada na idea do home moralmente superior (jun zi) e dunha sociedade ben ordenada. Este home debe ser sabio, humano e animoso e estar impulsado polo concepto de xustiza, deixando ao lado o seu beneficio persoal. Outros conceptos asociados son o da rectitude, o termo medio e a virtude da humanidade (ren). Mencio afirmou que o home é bo por natureza; esta tendencia idealista contraponse á naturalista de Xun Zi, para quen o home é malo e egoísta. O confucianismo foi adoptado como ideoloxía oficial do estado no 136 a.C.. No século XI apareceu o neoconfucianismo, que introduciu o estudo da natureza e do principio do home e das cousas.

1. ↑ Definicións no Dicionario da Real Academia Galega e no Portal das Palabras para confucianismo.
2. ↑ Yao, Xinzhong (2000). An Introduction to Confucianism (en inglés). Nova York: Cambridge University Press. pp. 38–47. ISBN 0521643120. 
3. ↑ Rickett, Guanzi - "todos os pensadores políticos chineses estaban basicamente empeñados no restablecemento da idade de ouro do pasado tal como fora descrita pola propaganda Zhou."
4. ↑ Lin, Justin Yifu. Demystifying the Chinese Economy (en inglés). Cambridge University Press. p. 107. ISBN 9780521191807.