Taifa de Sevilla

A Taifa de Sevilla^[1] (en árabe, طائفة أشبيليّة, Ta'ifa Ishbiliya) ou Reino abadí de Sevilla foi un reino independente musulmán que xurdiu en al-Ándalus en 1023, a raíz da desintegración que o Califato de Córdoba viña sufrindo desde 1009, e que desapareceu ó ser conquistada polos almorábides en 1091, pertencendo cronoloxicamente ós primeiros reinos de taifas.

Durante o século XI o reino de Sevilla foi un dos centros culturais máis importantes de Al-Ándalus, con escritores como Ibn al-Abbar de Almería, autor de epístolas; Ibn Zaydun de Córdoba; Abu Amir Ibn Maslama; Ibn al-Labbana de Denia; Ibn Hamdis de Siracusa; e Abul Walid al-Himyari, antoloxista. Así mesmo o emir al-Mutadid e o seu fillo al-Mu'tamid cultivaron a poesía, iniciados nesta arte polo poeta Ibn Ammar. Os fillos da al-Mutamid, al-Rashid e al-Radi destacaron igualmente polos seus escritos.

1. ↑ Historia de España Menéndez Pidal (1999).