Claude Lorrain

Claude (le) Lorrain, geboren als Claude Gellée (Chamagne, circa 1600 – Rome, 23 november 1682), was een Franse schilder. Zijn naam is ontleend aan zijn geboortestreek Lotharingen, in het Frans: Lorraine.

Hij was de derde van vijf zonen van Jean Gellée en Anne Padore. Volgens de biograaf Filippo Baldinucci overleden zijn ouders toen hij twaalf jaar oud was. Hij was volgens een andere biograaf, Joachim von Sandrart, die hem in zijn Teutsche Akademie (1675) vermeldde, oorspronkelijk banketbakker van beroep. Lorrain ging in 1613 of 1618 naar Rome. Van 1620 tot 1622 was hij in Napels en gedurende twee jaar bij de Duitse schilder Goffredo Wals in de leer. Tussen 1622 en 1625 werkte hij in het atelier van Agostino Tassi in Rome. Tussen 1625 en 1627 was hij een jaar in Nancy in Lotharingen leerling-assistent van Claude Deruet, de hofschilder van de hertog. Hij hoopte van Deruet tevergeefs figuren te leren schilderen. Lorrain had er een traumatische ervaring met het werken op steigers, waarna hij in zijn verdere loopbaan afzag van het schilderen van fresco's en zijn landschappen slechts zou stofferen met kleine figuren. Vanaf het voorjaar van 1627 was hij terug in Rome. Zijn eerste gedateerde schilderij stamt uit 1629. In 1633 werd hij lid van de Academia di San Luca, de officiële kunstenaarsvereniging en in 1643 lid van de Congregazione dei Virtuosi. Hij ontving onder meer opdrachten van paus Urbanus VIII Barberini, koning Filips IV van Spanje, paus Alexander VII Chigi, prins Lorenzo Onofrio Colonna en prins Gaspare Altieri. Lorrain stierf op 23 november 1682 en werd begraven in de Trinitá dei Monti. In 1840 werden zijn stoffelijke resten herbegraven in de San Luigi dei Francesi in Rome.