Kerkvader

Een kerkvader (Kerklatijn: pater ecclesiae) was een schrijver en/of leraar, meestal een bisschop, in de vroeg-christelijke Kerk (periode: ongeveer 90 tot 750 n.Chr.). De kerkvaders verdedigen de christelijke levensvisie met traktaten, geschreven in het Koinè-Grieks of het Latijn, die handelen over theologische en filosofische vraagstukken. Veel kerkvaders legden de nadruk op ascese en geloofsijver en beschouwden zinnelijke genoegens als funest voor het christelijke ideaal. Het vakgebied dat de werken van de meer dan 300 kerkvaders bestudeert, wordt patrologie genoemd.

De kerkvaders kunnen worden onderscheiden in:

• apostolische vaders (90 - 160 n.Chr.)
• pre-Niceense patristiek (100/120 - 325; Eerste Concilie van Nicea)
• hoogpatristiek (325 - 451; Concilie van Chalcedon)
• late patristiek (451 - ca. 750; in de oosters-orthodoxe kerken tot heden)

De geschriften van de kerkvaders vormen de eerste vorm van literatuur in de vroege middeleeuwen, na de val van het West-Romeinse Rijk.