Ksar Akil

Ksar Akil
schelpen, waarschijnlijk gebruikt als persoonlijke versiering
Situering
Land	Libanon
Coördinaten	33° 55′ NB, 35° 36′ OL
Dichtstbijzijnde plaats	Beiroet
Informatie
Periode	middenpaleolithicum, Laatpaleolithicum
Cultuur	Moustérien, Ahmarian
Vondstjaar	1900
Vinder	Godefroy Zumoffen

Ksar Akil (Arabisch: قصر عقيل, Ksâr ’Akil) is een archeologische vindplaats in Libanon, 10 km ten noordoosten van Beiroet. Ze ligt ongeveer 800 m ten westen van de bron van Antelias op de noordoever van de noordelijke zijrivier van de Wadi Antelias. Het is een grote rotsschuilplaats onder een steile kalksteenklif.

De site werd voor het eerst opgemerkt door Godefroy Zumoffen in 1900 en onderzocht door A.E. Day in 1926. De eerste systematische opgravingen werden verricht door de jezuïeten J.G. Doherty en J.F. Ewing in 1937-1938 en opnieuw in 1947-1948. Jacques Tixier werkte er in 1969-1975, tot het onderzoek werd onderbroken door de Libanese Burgeroorlog.

Opgravingen toonden bewoningslagen tot een diepte van 23,6 m, met een van de langste ooit in Zuidwest-Azië gevonden oopvolgingen van paleolithische industrieën. De onderste laag van 8 m bevatte Laat-Levallois-Moustérien-vondsten met lange en driehoekige lithische afslagen. Het niveau hierboven vertoonde industrieën van alle zes stadia van het laatpaleolithicum. Een Emireh-punt werd gevonden in de eerste fase van dit niveau (XXIV), op ongeveer 15,2 m diepte, in associatie met het menselijke fossiel Ksar Akil 2. Studies van Hooijer toonden dat geiten en damherten domineerden in de fauna, met Stephanorhinus in de laat-Levalloiso-Moustérien-niveaus.

De site wordt verondersteld een van de vroegste bekende vindplaatsen te zijn die laatpaleolithische werktuigen bevatten, waaronder Ahmarian-artefacten. Onder de artefacten bevinden zich Ksar Akil-afslagen, het belangrijkste type gereedschap dat op de site werd gevonden, samen met doorboorde schelpen met bewerkte randen die suggereren dat deze als hangers of kralen werden gebruikt. Dit geeft aan dat de bewoners behoorden tot de eerste mensen in West-Eurazië die persoonlijke ornamenten gebruikten. Resultaten van C14-datering tonen dat vroege mensen ongeveer 45.000 jaar geleden of eerder op de site hebben geleefd. De aanwezigheid van persoonlijke ornamenten bij Ksar Akil isugereert modern menselijk gedrag. De vondsten op de site zijn gelijktijdig met ornamenten gevonden op Late Stone Age-sites zoals Enkapune Ya Muto.

Hoewel het Libanese Departement van Oudheden in 1964 voorkwam dat de site onder het slib van grindmachines verdween, hebben lokale steengoeven de site grotendeels onherkenbaar gemaakt doordat de puinwaaier onder tonnen afvalgrond bedolven werd.

Afgezien van 10 tanden gevonden in de Üçağızlı-grot in het zuiden van Turkije, is Ksar Akil de tot nu toe enige site met menselijke overblijfselen uit het begin van het laatpaleolithicum in de Levant.