Oude Egypte

Het Oude Egypte was een beschaving die rond 3300 v.Chr. is ontstaan langs de Nijl, bijna 3.000 jaar heeft bestaan en daarmee een van de langst durende beschavingen ooit is geweest. De essentiële factor in het succes van de beschaving was de irrigatie van de landbouwgebieden rond de Nijl. De jaarlijkse overstroming van de Nijl voorzag het gebied steeds van een vruchtbare laag slib en leverde een voorspelbare oogst. De rivier diende tevens als handelsroute. De nadruk lag bij de Egyptenaren op het cyclische karakter van het leven en niet op het lineaire zoals in Sumer. De dood speelde een belangrijke rol en het hiernamaals werd niet gevreesd. In de drieduizend jaar van haar bestaan kende het Oude Egypte perioden van hoogtij en van verval. Zo is het rijk meerdere malen opgesplitst geweest (vaak in een Opper-Egypte en Neder-Egypte) of door volkeren van buitenaf veroverd. De drie grote perioden van stabiliteit worden als het Oude Rijk, Middenrijk en Nieuwe Rijk aangeduid.

Ook de Egyptische mythologie heeft zich in de loop van de millennia ontwikkeld met een uitbreidend pantheon aan goden en zelfs een korte periode van licht monotheïsme. Het land werd geregeerd door een farao die zelf ook als god werd gezien. Er zijn in haar bestaan vele farao's geweest, afkomstig uit 31 dynastiën. Hoe gestructureerd de maatschappij was, wordt duidelijk door de tempels, mastaba's en piramides die deze grootse beschaving naliet. De Grote Piramide van Gizeh, het graf van farao Choefoe (die ook onder de Griekse naam Cheops bekendstaat), is het enige overgebleven monument van zeven wereldwonderen van de antieke wereld. Deze beschaving eindigde, afhankelijk van welke definitie gehanteerd wordt, ofwel in 332 v.Chr. na de verovering door Alexander de Grote ofwel in 30 v.Chr. met de inlijving door het Romeinse Rijk.