Phaedrus (Plato)

De Phaedrus (Oudgrieks: Φαῖδρος / Faidros) is een dialoog van Plato, waarschijnlijk rond 370-360 v.Chr. geschreven. De dialoog gaat tussen Phaedrus en Socrates, die beiden ook in de Symposium van Plato voorkomen. Het is een dialoog, dus alleen zij beiden spreken.

Er zijn verschillende thema's in verweven. Met uitzondering van de 'politiek', komen alle onderwerpen uit Plato's filosofie hier aan bod. De beïnvloeding van de ene mens door de andere is in brede zin het hoofdthema^[1]. Deze beïnvloeding gaat door taal, in gesprek of in geschreven taal, door liefde of geneeskunde. In iedere vorm is de beïnvloeding wel of niet geïnspireerd.

↑ Het is moeilijk één specifiek hoofdthema te noemen. The wealth of themes developed in the Phaedrus implies the possibility of various viable perspectives for interpreting the dialogue. David White: Rhetoric and reality in Plato's Phaedrus, blz. 2. Wilamowitz (Platon I, blz. 455) drukt het stelliger uit. Als wij geen duidelijk thema herkennen, dan ligt dat aan ons, niet aan Plato. Es war so Vieles und Verschiedenes, was er sich von der Seele reden wollte, es kam aus so verschiedenen Stimmungen und Gedankenreichen, forderte demnach so verschiedenen Tonlagen des Vortrags, daß der Leser zunächst starke Disharmonien zu vernehmen glaubt..... Wenn es denn ein Widerspruch für uns bleiben sollte, so mögen wir uns eingestehen, daß es nur an uns liegt. Uns scheint Platon zwei Seelen zu haben, weil er so reich ist. Nach diesem Reichtum, nicht nach unserer Armut sollen wir ihn ... bemessen.

[1] Het is moeilijk één specifiek hoofdthema te noemen. The wealth of themes developed in the Phaedrus implies the possibility of various viable perspectives for interpreting the dialogue. David White: Rhetoric and reality in Plato's Phaedrus, blz. 2. Wilamowitz (Platon I, blz. 455) drukt het stelliger uit. Als wij geen duidelijk thema herkennen, dan ligt dat aan ons, niet aan Plato. Es war so Vieles und Verschiedenes, was er sich von der Seele reden wollte, es kam aus so verschiedenen Stimmungen und Gedankenreichen, forderte demnach so verschiedenen Tonlagen des Vortrags, daß der Leser zunächst starke Disharmonien zu vernehmen glaubt..... Wenn es denn ein Widerspruch für uns bleiben sollte, so mögen wir uns eingestehen, daß es nur an uns liegt. Uns scheint Platon zwei Seelen zu haben, weil er so reich ist. Nach diesem Reichtum, nicht nach unserer Armut sollen wir ihn ... bemessen.

[1]