Slavernij in het Ottomaanse Rijk

Slavernij in het Ottomaanse Rijk vormde een legaal en belangrijk onderdeel van zowel de economie als de samenleving van het Rijk. In Constantinopel, de hoofdstad van het Rijk, bestond de bevolking van 1609 voor ongeveer een vijfde uit slaven. De slavernij van volkeren uit de Kaukasus werd in het begin van de 19e eeuw verboden, maar slaven uit andere bevolkingsgroepen bleven langer toegestaan. Zelfs na verschillende pogingen om de slavernij in de 19e eeuw af te schaffen, bleef de praktijk tot in de vroege 20e eeuw nagenoeg onaangedaan voortduren. Nog in 1908 werden er vrouwelijke slaven verkocht in het Ottomaanse Rijk. Seksuele exploitatie van slaven bleef gedurende de hele geschiedenis een centraal onderdeel van het Ottomaanse slavensysteem.

Een lid van de slavengemeenschap, in het Turks kul (dienaar) genoemd, kon een zekere status bereiken, zoals haremwachter of janitsaar. Niet zelden trof men slaven aan in de voorhoede van het Ottomaanse bestuur. In speciale scholen werden ze gevormd tot ambtenaren met een grote bestuurskennis en extreme loyaliteit. Veel ambtenaren van de Ottomaanse regering waren ooit gekochte slaven, die het succes van het Ottomaanse Rijk uit de 14e eeuw tot de 19e eeuw in belangrijke mate mede bepaalden. Deze ambtenaren bezaten zelf ook een groot aantal slaven, alhoewel niet zoveel als de sultan.