Tekencodering

Tekencodering is de koppeling van tekens uit een bepaalde tekenset aan een code. Deze koppeling en de weergave daarvan worden ook wel een codetabel genoemd. De code kan bestaan uit natuurlijke getallen of morse, maar ook uit binaire getallen (of elektrische signalen) en wordt daarom veel gebruikt voor de opslag van tekens op computers en andere apparaten. Bij morse worden tekens uit het Latijns alfabet (letters) omgezet naar een serie korte en lange signalen die gebruikt kunnen worden bij een telegraaf. In computers bepaalt de tekencodering hoe de tekens (waaronder letters, cijfers, leestekens en spaties, maar ook enkele stuurcodes zoals tab, carriage return en line feed) die in platte tekst kunnen voorkomen, worden gerepresenteerd in bytes.

De precieze werking van de stuurcodes valt niet onder tekencodering. Met name geldt dit ook voor de vraag of carriage return, line feed of de combinatie daarvan wordt gebruikt als nieuweregelteken.

In de begindagen van computers en de invoering van tekensets zoals ASCII in 1963 en EBCDIC in 1964 werd begonnen met het proces van standaardiseren van tekencodering. Toen de beperkingen van deze sets al snel duidelijk bleken, werden er een aantal ad-hocmethodes uitgevonden om deze uit te breiden. Ook bleek de ondersteuning voor andere tekens en talen nodig, een voorbeeld hiervan zijn de CJK-systemen voor Chinese, Japanse en Koreaanse tekens. Hiervoor was door het grote aantal tekens een systematische aanpak nodig voor de tekencodering in tegenstelling tot de eerdere ad-hocmethodes.