Timaeus (Plato)

Timaeus (Grieks: Τίμαιος)^[1] is een theoretische verhandeling van de Griekse filosoof Plato waarin hij zijn natuurfilosofie uiteenzet. De omstreeks 360 v.Chr. geschreven dialoog is een speculatieve beschrijving over de aard van de fysieke wereld en presenteert Plato's kosmogonie in de vorm van een mythe. In historisch opzicht heeft deze dialoog van Plato de meeste invloed gehad, temeer omdat de Timaeus dankzij Cicero's Latijnse vertaling de enige dialoog van Plato was die in de middeleeuwse westerse wereld al bekend was.^[2] De Timaeus is geen gemakkelijke dialoog om te lezen, vooral omdat in het verhaal dat Timaeus van Locri vertelt de wiskunde zo'n grote rol speelt. De Timaeus is te beschouwen als Plato's "theorie over alles",^[3] want zowat alles komt aan bod, te beginnen vanaf het ontstaan van het universum tot de menselijke anatomie. De Timaeus dankt zijn bekendheid echter nog het meest aan het feit dat het verhaal samen met de Critias de bron is van de Atlantislegende.

↑ Ook περὶ φύσεως / perì phýseōs ("Over de Natuur") genoemd.
↑ B. Russell, Geschiedenis van de westerse filosofie: vanuit de politieke en sociale omstandigheden van de Griekse Oudheid tot in de twintigste eeuw, Utrecht, 2008 (= Cothen, 1990²), p. 171.
↑ "Theorie over alles": te vergelijken met de moderne natuurkundigen die een 'Theorie over alles' trachten te formuleren. Plato beoogde dit door de uiteenzetting over zijn natuurfilosofie in de Timaeus ook.

[1] Ook περὶ φύσεως / perì phýseōs ("Over de Natuur") genoemd.

[2] B. Russell, Geschiedenis van de westerse filosofie: vanuit de politieke en sociale omstandigheden van de Griekse Oudheid tot in de twintigste eeuw, Utrecht, 2008 (= Cothen, 1990²), p. 171.

[3] "Theorie over alles": te vergelijken met de moderne natuurkundigen die een 'Theorie over alles' trachten te formuleren. Plato beoogde dit door de uiteenzetting over zijn natuurfilosofie in de Timaeus ook.

[1]

[2]

[3]