Aleksander Prystor

Aleksander Prystor

Pełne imię i nazwisko	Aleksander Błażej Prystor
Data i miejsce urodzenia	2 stycznia 1874 Wilno, gubernia wileńska, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	tuż po 27 lipca 1941 Moskwa, RFSRR, ZSRR
Marszałek Senatu Rzeczypospolitej Polskiej
Okres	od 4 października 1935 do 17 listopada 1938
Przynależność polityczna	Obóz Zjednoczenia Narodowego
Poprzednik	Władysław Raczkiewicz
Następca	Bogusław Miedziński
Prezes Rady Ministrów
Okres	od 27 maja 1931 do 9 maja 1933
Przynależność polityczna	Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem[a]
Poprzednik	Walery Sławek
Następca	Janusz Jędrzejewicz
Minister przemysłu i handlu
Okres	od 4 grudnia 1930 do 25 maja 1931
Przynależność polityczna	Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem
Poprzednik	Eugeniusz Kwiatkowski
Następca	Ferdynand Zarzycki
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Aleksander Błażej Prystor

Katajama, Bogdan, Rafał

pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	2 stycznia 1874 Wilno
Data i miejsce śmierci	1941 Moskwa
Przebieg służby
Lata służby	1903–1939
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Formacja	Organizacja Bojowa PPS
Jednostki	PKU Wilno Generalny Inspektorat Sił Zbrojnych Ministerstwo Spraw Wojskowych
Stanowiska	komendant PKU szef Gabinetu GISZ szef Biura Personalnego
Główne wojny i bitwy	akcja pod Bezdanami I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka

Aleksander Błażej Prystor, ps. „Katajama”, „Bogdan”, „Rafał” (ur. 2 stycznia 1874^[b] w Wilnie, zm. tuż po 27 lipca 1941^[2] w Moskwie) – polski działacz niepodległościowy i socjalistyczny, polityk z okresu dwudziestolecia międzywojennego, premier, pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, wolnomularz^[3].

Był działaczem niepodległościowym, członkiem PPS, Organizacji Bojowej tego ugrupowania, a także PPS – Frakcji Rewolucyjnej, Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego oraz Polskiej Organizacji Wojskowej.

Po odzyskaniu niepodległości był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej (1918–1922). Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W latach 1929–1930 minister pracy i opieki społecznej, a w okresie 1930–1931 – minister przemysłu i handlu. Jeden z czołowych polityków sanacji, bliski współpracownik Józefa Piłsudskiego. Członek tzw. grupy pułkowników. Premier od 27 maja 1931 do 9 maja 1933. Poseł na Sejm III kadencji z ramienia BBWR (1930–1935), później senator IV i V kadencji z ramienia OZN-u (1935–1939). Prezes Rady Głównej Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich^[4].

Po agresji ZSRR na Polskę schronił się na Litwie. Po jej okupacji przez Armię Czerwoną i aneksji przez ZSRR w lecie 1940 aresztowany przez NKWD. Zmarł w szpitalu więziennym na Butyrkach w Moskwie.