Bitwa na Morzu Koralowym

Bitwa na Morzu Koralowym

II wojna światowa, wojna na Pacyfiku
Eksplodujący lotniskowiec „Lexington”
Czas	4–8 maja 1942
Miejsce	Morze Koralowe
Terytorium	Ocean Spokojny
Przyczyna	groźba japońskiej inwazji na Port Moresby
Wynik	taktyczne zwycięstwo Japonii, strategiczne zwycięstwo USA
Strony konfliktu
Stany Zjednoczone  Australia  Japonia
Dowódcy
Frank Jack Fletcher Shigeyoshi Inoue Takeo Takagi
Siły
2 lotniskowce 9 krążowników 13 niszczycieli 128 samolotów 2 lotniskowce 1 lotniskowiec lekki 9 krążowników 15 niszczycieli 127 samolotów
Straty
1 lotniskowiec 1 niszczyciel 1 zbiornikowiec 69 samolotów Uszkodzone: •  lotniskowiec 1 lekki lotniskowiec, 1 niszczyciel 92 samoloty Uszkodzone: • lotniskowiec • niszczyciel • transportowiec
Położenie na mapie Oceanu Spokojnego miejsce bitwy
16°16′00″S 162°20′00″E/-16,266667 162,333333
Multimedia w Wikimedia Commons

Bitwa na Morzu Koralowym – stoczona w dniach 4–8 maja 1942 roku pierwsza z wielkich bitew powietrzno-morskich podczas wojny na Pacyfiku w ramach II wojny światowej. Jedna z czterech bitew tego rodzaju stoczonych w 1942 roku na Pacyfiku, pomiędzy amerykańską i japońską marynarką wojenną. Pierwsza w historii bitwa lotniskowców i pierwsza też bitwa, w której okręty walczących stron pozostawały poza zasięgiem wzroku.

Po zdobyciu Malajów, Holenderskich Indii Wschodnich, Birmy, Singapuru, Filipin i Rabaul, celem zwiększenia swojej głębi strategicznej Cesarstwo Wielkiej Japonii rozpoczęło drugą fazę swojego planu operacyjnego, zmierzającą do zdobycia Nowej Gwinei, Nowej Brytanii, Aleutów, Fidżi i Samoa. Zgodnie z planem japońskiego sztabu generalnego marynarki, siły japońskie w pierwszej kolejności zająć miały wyspy Lae i Salamaua, Tulagi na Wyspach Salomona oraz Port Moresby we wschodniej Nowej Gwinei. Celem zajęcia Port Moresby, w operacji oznaczonej w Japonii jako „MO”, japońskie dowództwo skierowało na Morze Koralowe zespół desantowy oraz zespół dwóch lotniskowców, pod łącznym dowództwem admirała Shigeyoshi Inoue.

Celem utrudnienia Japonii podboju obszaru zachodniego Pacyfiku, dowodzący amerykańską Flotą Pacyfiku adm. Chester Nimitz skierował w obszar japońskiej operacji zespół dwóch lotniskowców pod dowództwem adm. Frank Fletchera. W wynikłej stąd bitwie lotniskowców między 4, a 8 maja 1942 roku, zatopione zostały japoński lotniskowiec lekki „Shōhō” oraz amerykański lotniskowiec „Lexington”, japoński zaś lotniskowiec „Shōkaku” oraz amerykański „Yorktown” zostały uszkodzone.

Mimo większych strat materialnych po stronie amerykańskiej, bitwa zakończyła się amerykańskim zwycięstwem, spowodowała bowiem anulowanie przez adm. Inoue operacji „MO”, i podjęcie przez japońskie dowództwo decyzji o ataku na Port Moresby od strony lądu na tzw. szlaku Kokoda. Wśród strategicznych implikacji bitwy, było także wyłączenie lotniskowców „Shōkaku” i „Zuikaku” z przygotowywanej przez adm. Isoroku Yamamoto operacji „MI”, co miało duże znaczenie podczas bitwy pod Midway miesiąc później.