Bitwa o Monte Cassino

Bitwa o Monte Cassino
	II wojna światowa, kampania włoska
	; Ruiny klasztoru na Monte Cassino
Czas	17 stycznia – 19 maja 1944
Miejsce	masyw Monte Cassino
Terytorium	Włochy
Przyczyna	konieczność przełamania linii Gustawa blokującej aliantom drogę na Rzym
Wynik	zwycięstwo aliantów
Strony konfliktu
III Rzesza; Włoska Republika Socjalna	Wielka Brytania; Stany Zjednoczone; Wolna Francja; Polska; Kanada; Nowa Zelandia; Południowa Afryka; Włochy
Dowódcy
Albert Kesselring; Heinrich von Vietinghoff; Fridolin von Senger; Wilhelm Schmalz; Richard Heidrich	Harold Alexander; Oliver Leese; Mark Clark; Alphonse Juin; Władysław Anders
Siły
135 tys.	240 tys.
Straty
ok. 20 tys. zabitych i rannych	55 tys. zabitych i rannych
	Położenie na mapie Włoch miejsce bitwy
	41°29′24″N 13°48′50″E/41,490000 13,813889
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Sytuacja w rejonie Anzio-Monte Cassino w styczniu 1944

Posłuchajmy uwag ppłk. Stefana Orzechowskiego – oficera wywiadu wojskowego dotyczących Kampanii włoskiej

Bitwa o Monte Cassino (zwana także bitwą o Rzym) – w rzeczywistości cztery bitwy stoczone przez wojska alianckie z Niemcami, które miały miejsce w 1944 roku w rejonie klasztoru na Monte Cassino. Bitwa ta uznawana jest za jedną z najbardziej zaciętych w czasie II wojny światowej. Brytyjski historyk Matthew Parker napisał: Bitwa o Cassino – największa lądowa bitwa w Europie – była najcięższą i najkrwawszą z walk zachodnich aliantów z niemieckim Wehrmachtem na wszystkich frontach drugiej wojny światowej. Po stronie niemieckiej wielu porównywało ją niepochlebnie ze Stalingradem^[3].

Po udanych lądowaniach aliantów w Kalabrii, Tarencie i Salerno na początku września 1943 roku, i po kapitulacji Włoch w tym samym miesiącu, siły niemieckie zaczęły się powoli wycofywać w kierunku północnym. Sprawnie dowodzone wojska niemieckie, opierając się na dwóch improwizowanych liniach obrony, prowadziły działania opóźniające ofensywę aliancką, przygotowując w tym czasie linię Gustawa – silnie ufortyfikowany i trudny do zdobycia pas umocnień obronnych przebiegający w najwęższym miejscu Półwyspu Apenińskiego. Feldmarszałek Luftwaffe Albert Kesselring, któremu 6 listopada 1943 roku powierzono dowodzenie wszystkimi siłami niemieckimi we Włoszech, obiecał Hitlerowi utrzymanie tej linii przez przynajmniej sześć miesięcy.

Usytuowane na silnych pozycjach obronnych, w terenie który wyraźnie sprzyjał obrońcom i w którym niemal niemożliwe było wykorzystanie sił pancernych, wojska generałów Heinricha von Vietinghoffa i Fridolina von Sengera bez trudu odpierały serie uderzeń wojsk alianckich w okresie od stycznia do maja 1944 roku. Ostatecznie linie niemieckie zostały przełamane 18 maja zarówno dzięki natarciom Francuskiego Korpusu Ekspedycyjnego, 2 Korpusu Polskiego oraz brytyjskiej 78 Dywizji, jak i wyczerpaniu sił i środków 10 Armii niemieckiej, która tego dnia rano zaczęła wycofywać swe frontowe oddziały.

↑ ^a ^b ^c ^d Truppenstärke in der Schlacht von Monte Cassino vom 17. Januar bis zum 19. Mai 1944 während des Zweiten Weltkrieges nach Kriegspartei. de.statista.com. [dostęp 2021-11-29].
↑ AlanA. Axelrod AlanA., Real History Of World War II: A New Look at the Past, Sterling Publishing Co Inc, 2008, s. 208, ISBN 978-1-4027-4090-9 .
↑ Parker 2005 ↓, s. 19.

[statista-1] Truppenstärke in der Schlacht von Monte Cassino vom 17. Januar bis zum 19. Mai 1944 während des Zweiten Weltkrieges nach Kriegspartei. de.statista.com. [dostęp 2021-11-29].

[Axelrod-2] AlanA. Axelrod AlanA., Real History Of World War II: A New Look at the Past, Sterling Publishing Co Inc, 2008, s. 208, ISBN 978-1-4027-4090-9 .

[CITEREFParker200519-3] Parker 2005 ↓, s. 19.

[1]

[2]

[3]