Bitwa pod Grunwaldem

Ten artykuł dotyczy bitwy. Zobacz też: inne znaczenia.

Bitwa pod Grunwaldem

Wielka wojna
„Bitwa pod Grunwaldem”, obraz Jana Matejki z 1878
Czas	15 lipca 1410
Miejsce	pola między Grunwaldem, Stębarkiem i Łodwigowem
Terytorium	Państwo zakonu krzyżackiego w Prusach
Wynik	zwycięstwo wojsk polsko-litewskich
Strony konfliktu
Państwo zakonu krzyżackiego Posiłki: rycerze goście Zakonu z całej Europy (głównie z Czech, z wielu księstw śląskich, z Pomorza Zachodniego oraz innych państw Rzeszy[1] Prusowie[2]) Korona Królestwa Polskiego Wielkie Księstwo Litewskie Lennicy: Hospodarstwo Mołdawskie, księstwo mazowieckie, księstwo płockie, księstwo bełskie, Podole i litewskie lenna na Rusi Pozostali uczestnicy: najemnicy z Czech, Moraw i księstw śląskich; uciekinierzy ze Złotej Ordy
Dowódcy
Ulrich von Jungingen † Kuno von Lichtenstein † Fryderyk von Wallenrode † Władysław II Jagiełło Witold Kiejstutowicz Dżalal ad-Din, Lingwen
Siły
51 chorągwi, ok. 21 tys. konnego rycerstwa (w tym ok. 230 braci zakonnych[3] ), 6 tys. pieszych i artylerzystów 50 chorągwi polskich (z królestwa, Mazowsza, Płocka, Bełzu, Podola, Mołdawii oraz najemnicy czescy), 40 chorągwi litewskich (Litwini i Rusini z Wielkiego Księstwa, Tatarzy Dżalal ad-Dina, prywatna chorągiew Lingwena); ok. 29 tys. żołnierzy (2/3 z nich to rycerze polscy)
Straty
8 tys. zabitych 14 tys. pojmanych od 2 do 3 tys. zabitych
Położenie na mapie gminy Grunwald miejsce bitwy
Położenie na mapie Polski miejsce bitwy
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego miejsce bitwy
Położenie na mapie powiatu ostródzkiego miejsce bitwy
53°29′N 20°06′E/53,483333 20,094444
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Bitwa pod Grunwaldem (zwana w języku niemieckim pierwszą bitwą pod Tannenbergiem „Schlacht bei Tannenberg”, a w języku litewskim bitwą pod Żalgirisem „Žalgirio mūšis”) – jedna z największych bitew w historii średniowiecznej Europy (pod względem liczby uczestników)^[4], stoczona na polach pod Grunwaldem 15 lipca 1410 roku, w czasie trwania wielkiej wojny między siłami zakonu krzyżackiego, wspomaganego przez rycerstwo zachodnioeuropejskie (głównie z Czech, z wielu księstw śląskich, z Pomorza Zachodniego i z pozostałych państw Świętego Cesarstwa Rzymskiego) oraz Prusów^[2] pod dowództwem wielkiego mistrza Ulricha von Jungingena, a połączonymi siłami polskimi i litewskimi (złożonymi głównie z Polaków, Litwinów i Rusinów) oraz niewielkich wojsk tatarskich wspieranymi lennikami obu tych krajów (Hospodarstwo Mołdawskie, księstwo mazowieckie, księstwo płockie, księstwo bełskie, Podole i litewskie lenna na Rusi) oraz najemnikami z Czech, Moraw i z księstw Śląska oraz uciekinierami ze Złotej Ordy^[5] i chorągwiami prywatnymi (między innymi chorągiew z Nowogrodu Wielkiego księcia Lingwena Semena), pod dowództwem króla Polski Władysława II Jagiełły i wielkiego księcia litewskiego Witolda.

Bitwa ta zakończyła się zwycięstwem wojsk polsko-litewskich i pogromem sił krzyżackich, nie została jednak wykorzystana do całkowitego zniszczenia zakonu. Nie zdobyto Malborka – stolicy Zakonu – ponieważ wygasał rozejm Witolda z inflancką gałęzią Zakonu na północy (korzystny w czasie bitwy) i wojska litewskie rozpoczęły odwrót^[6], niepewna była także sytuacja na południowych granicach Królestwa, zagrożonych atakiem przez ówczesnego sojusznika Zakonu, węgierskiego króla Zygmunta Luksemburczyka. Pomimo poddawania się wojskom królewskim przez pruskie miasta (Olsztynek, Morąg, Dzierzgoń, Główne Miasto Gdańsk, Stare Miasto Toruń, Chełmno, Elbląg), obrońca Malborka, komtur Świecia Henryk von Plauen, miał w dyspozycji jeszcze ponad 200 czynnych braci rycerzy oraz 362 komturie zakonne rozsiane po całej Europie, do których słał listy o pomoc. Marsz wojska dowodzonego przez Jagiełłę na Malbork był powolny^[7]. Do 22 lipca 1410 roku – kiedy to pod Malbork dotarły pierwsze oddziały armii polsko-litewskiej – zamek w Malborku był już gotowy do obrony, a jego oblężenie okazało się nieskuteczne. Okres ten kończy zwycięska bitwa rycerstwa polskiego pod Koronowem i I pokój toruński^[8].