David Lloyd George

David Lloyd George
Data i miejsce urodzenia	17 stycznia 1863 ; Manchester
Data i miejsce śmierci	26 marca 1945 ; Tŷ Newydd
	Premier Wielkiej Brytanii
Okres	od 6 grudnia 1916; do 22 października 1922
Przynależność polityczna	Partia Liberalna
Poprzednik	Herbert Henry Asquith
Następca	Andrew Bonar Law
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

David Lloyd George (ur. 17 stycznia 1863 w Manchesterze, Anglia, zm. 26 marca 1945 w Tŷ Newydd, Llanystumdwy) – brytyjski polityk i mąż stanu, premier Wielkiej Brytanii w latach 1916–1922 i minister wojny w 1916 r.

Liberał z Walii. Przed I wojną światową zwolennik przyjacielskich stosunków z Niemcami, a jako minister skarbu przeciwnik zbrojeń brytyjskiej floty wojennej. W czasie wojny, pod wpływem kampanii prasowej i presji politycznej, zastąpił premiera Asquitha i stanął na czele rządu koalicyjnego, w którego skład weszli jego zwolennicy z Partii Liberalnej i konserwatyści. W celu uzyskania wydajniejszej pracy rządu utworzył nowe departamenty: okrętowy, produkcji żywności, usług i pracy.

Był jednym z sygnatariuszy traktatu wersalskiego. Razem z premierem Francji – Georges Clemenceau, premierem Włoch Vittorio Orlando i prezydentem Stanów Zjednoczonych – Thomasem Woodrowem Wilsonem znani byli jako Gruba Czwórka.

Był przeciwnikiem utworzenia silnej Polski i oddania Polakom Górnego Śląska (uważał, że przekazać Polakom śląski przemysł to tak, jakby dać małpie zegarek^[1]), pomysłodawcą plebiscytów w okręgach olsztyńskim i kwidzyńskim w Prusach Wschodnich.

Jednym z głównych doradców premiera podczas konferencji pokojowej w Paryżu był Lewis Bernstein^[2].

Za jego kadencji kobiety w wieku ponad 30 lat otrzymały prawa wyborcze. Większa część Irlandii zyskała niepodległość. Partia Liberalna nigdy jednak nie otrząsnęła się po rozłamie.

W czasie Wielkiego Kryzysu optował za stymulowaniem przez rząd popytu oraz zwiększenia wydatków na walkę z bezrobociem.

We wrześniu 1936 roku spotkał się w Berchtesgaden z Adolfem Hitlerem, publicznie wyrażając wielki entuzjazm do osoby Hitlera oraz niemieckiego programu gospodarczego. Po powrocie w dzienniku Daily Express nazwał Hitlera największym z żyjących Niemców oraz George’em Washingtonem Niemiec. W późnych latach 30., trzeźwo spoglądając na sytuację w Europie, przyłączył się do Winstona Churchilla zwalczającego politykę appeasementu.

↑ M. Howard, The Legacy of the First World War, w: Paths to War: New Essays on the Origins od the Second Word War, ed. by R. Boyce and E. M. Robertson, Macmillan, London 1989, s. 46.
↑ Bartłomiej Rusin: Lewis Namier a kwestia „linii Curzona” i kształtowania się polskiej granicy wschodniej po I wojnie światowej, Studia z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej, s. 100–103.

[1] M. Howard, The Legacy of the First World War, w: Paths to War: New Essays on the Origins od the Second Word War, ed. by R. Boyce and E. M. Robertson, Macmillan, London 1989, s. 46.

[2] Bartłomiej Rusin: Lewis Namier a kwestia „linii Curzona” i kształtowania się polskiej granicy wschodniej po I wojnie światowej, Studia z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej, s. 100–103.

[1]

[2]