Intifada Al-Aksa

Intifada Al-Aksa

Intifada
Izraelscy żołnierze w Nablusie, 2002 rok
Czas	2000–2005
Miejsce	Strefa Gazy i Zachodni Brzeg
Terytorium	Izrael/Palestyna
Przyczyna	konflikt izraelsko-palestyński
Strony konfliktu
Izrael  Palestyna  Fatah  Hamas
Dowódcy
Ariel Szaron Ehud Olmert Jasir Arafat Mahmud Abbas Ahmad Jasin Isma’il Hanijja
brak współrzędnych
Multimedia w Wikimedia Commons

Intifada Al-Aksa (hebr. ‏אינתיפאדת אל אקצה‎, arab. ‏انتفاضة الأقصى‎) – druga intifada Palestyńczyków przeciwko izraelskim władzom, a także konflikty wewnątrz ruchu palestyńskiego między fundamentalistycznymi ugrupowaniami muzułmańskimi (Hamas) a zwolennikami ruchu narodowowyzwoleńczego kierowanego przez Jasera Arafata^[1]. Powstanie rozpoczęło się 28 września 2000 roku sprowokowane wizytą ministra turystyki Izraela (późniejszego premiera) Ariela Szarona na Wzgórzu Świątynnym w Jerozolimie. Arabskie zamieszki wybuchły w Jerozolimie i szybko rozprzestrzeniły się na Zachodni Brzeg i Strefę Gazy. Najczęściej podawana data zakończenia drugiej intifady to 8 lutego 2005 roku, gdy odbył się szczyt w Szarm el-Szejk. Wtedy premier Szaron wraz z Mahmudem Abbasem, następcą zmarłego w listopadzie 2004 roku Arafata, zawarli porozumienie dotyczące zakończenia konfliktu Palestyńczyków z władzą izraelską^[2][3].

Arabskie słowo intifada jest powszechnie tłumaczone jako bunt, powstanie^[4][a]. Dodanie w nazwie powstania dodatkowego słowa „Al-Aksa” wskazuje na wyraźny związek tej intifady z meczetem Al-Aksa. Wielu Palestyńczyków uważa, że intifada jest narodowowyzwoleńczą walką z okupacją izraelską, jednak Izraelczycy postrzegają ją jako walkę terrorystyczną.

Druga intifada bywa także nazywana przez Izraelczyków wojną Oslo (hebr. מלחמת אוסלו), gdyż wielu z nich uważa, że jest to skutek błędnych decyzji izraelskich polityków, którzy uczynili zbyt duże ustępstwa względem Palestyńczyków podczas zawierania porozumienia w Oslo w 1993 roku^[5]. Jeszcze inni Izraelczycy nazywają ją wojną Arafata, od nazwiska palestyńskiego przywódcy Jasira Arafata, którego wszystkie strony konfliktu obciążały winą za niepowodzenie procesu pokojowego zapoczątkowanego w Oslo.