Jerzy III Hanowerski

Jerzy III
George William Frederick
	Król Wielkiej Brytanii,; elektor (od 1814 r. król) Hanoweru
Okres	od 25 października 1760; do 29 stycznia 1820
Poprzednik	Jerzy II Hanowerski
Następca	Jerzy IV Hanowerski
	Dane biograficzne
Dynastia	Welfowie
Data i miejsce urodzenia	4 czerwca 1738 ; Norfolk House
Data i miejsce śmierci	29 stycznia 1820 ; Windsor
Ojciec	Fryderyk Ludwik Hanowerski
Matka	Augusta Sachsen-Gotha
Żona	Charlotta Mecklenburg-Strelitz
Dzieci	Jerzy IV,; Fryderyk August,; Wilhelm IV; Charlotta; Edward August,; Augusta Zofia,; Elżbieta,; Ernest August I,; August Fryderyk,; Adolf, Maria, Zofia,; Oktawiusz, Alfred,; Amelia
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Jerzy III, urodzony jako George William Frederick (ur. 4 czerwca 1738 w Londynie, zm. 29 stycznia 1820 w Windsorze, Berkshire) – ostatni (od 25 października 1760) król Wielkiej Brytanii i Irlandii i pierwszy (od 1801) król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii, ostatni elektor i książę oraz pierwszy król (od 1814) Hanoweru. Jedyny król Anglo-Korsyki w latach 1794–1796. Był też księciem Saksonii-Lauenburga.

Jerzy III był władcą o dużej inteligencji, chociaż nerwowym, co z czasem doprowadziło go do choroby. Za jego panowania nastąpił bunt kolonii brytyjskich w Ameryce Północnej i powstały Stany Zjednoczone. To właśnie utrata Ameryki miała tak źle wpłynąć na jego zdrowie psychiczne^{[potrzebny przypis]}. Możliwe też, że był jedną z niewielu osób rozumiejących, co oznaczała utrata kolonii amerykańskich dla Wielkiej Brytanii^{[potrzebny przypis]}.

Cieszył się wielką popularnością poddanych. Obdarzony świetną pamięcią, znał imiona wielu zwykłych ludzi: służby, rolników, farmerów. Nie był domatorem, lecz lubił jeździć na wieś, gdzie doglądał upraw i hodowli. Nadano mu z tego powodu przydomek „król-farmer”, z którego był bardzo dumny. W odróżnieniu od swych poprzedników, król często interesował się posiedzeniami Izby Gmin i ich przedmiotem^[1]. Wspomagał wiernych mu Bute’a, a potem Pitta, wieloma ciepłymi słowami i radami. Potrafił przeforsować swoją wolę w czasach, w których mówiono, że „Parlament może wszystko, a król nic”. ^{[styl do poprawy]} Zrobił wszystko, by zachować kolonie amerykańskie (przez szeregi armii brytyjskiej Charlesa Cornwallisa przewinęło się wtedy 160 tysięcy ludzi). Pomoc udzielona koloniom przez Francję przeważyła jednak szalę na korzyść Jerzego Waszyngtona i powstańców. Odtąd król popierał mocniejsze zakorzenienie się wpływów brytyjskich w Indiach, by zrekompensować tym samym utratę kolonii w Ameryce Północnej.

Jerzy III panował przez niemal 60 lat – a zatem najdłużej w historii Wielkiej Brytanii po królowej Wiktorii i Elżbiecie II. Cień na jego sprawnym panowaniu położyła jedynie ciężka choroba.

Najprawdopodobniej cierpiał na porfirię (charakterystycznym objawem tej choroby jest ciemnoczerwony mocz), która może mieć bardzo wyniszczający wpływ na organizm ludzki. W zaawansowanym stadium powoduje silne bóle brzucha, skurcze, a nawet drgawki podobne do epileptycznych. Choroba często nie jest prawidłowo diagnozowana i nawet w dzisiejszych czasach bywa mylnie rozpoznawana jako choroba psychiczna. Według najnowszych badań chorobę tę spowodowała wieloletnia kumulacja w organizmie króla arszeniku, który był składnikiem ówcześnie stosowanych pudrów do peruk, kremów oraz popularnych lekarstw. Po 1811 roku, kiedy ataki choroby króla stały się coraz dłuższe i poważniejsze, władzę w państwie sprawował jego najstarszy syn – Jerzy, jako książę-regent.

Wydarzenia czasów Jerzego III barwnie opisał brytyjski pisarz Horace Walpole w swoich Pamiętnikach.

↑ Na przykład na żądanie króla wypłacono resztę nagrody Johnowi Harrisonowi, zwycięzcy w konkursie na metodę ustalania długości geograficznej.

[1] Na przykład na żądanie króla wypłacono resztę nagrody Johnowi Harrisonowi, zwycięzcy w konkursie na metodę ustalania długości geograficznej.

[1]