Kontrreformacja

Kontrreformacja – ruch w Kościele katolickim zapoczątkowany soborem trydenckim, a zakończony wraz z wojną trzydziestoletnią, zmierzający do uzdrowienia stosunków w Kościele, będący odpowiedzią na reformację^[1]. Celem kontrreformacji była rekatolicyzacja podejmowana z zamiarem ponownego wprowadzania katolicyzmu wśród społeczności innowierczej na terenach, gdzie wcześniej przeważał katolicyzm.

Działania kontrreformacyjne obejmowały szeroki zakres dziedzin:

• eklezjologia,
• zgromadzenia zakonne,
• ruchy religijne,
• działania polityczne.

Działania te polegały na tworzeniu seminariów w celu właściwego przygotowania księży w zakresie życia duchowego i teologii, reformie życia religijnego zgromadzeń zakonnych poprzez powrót do źródeł ich duchowości oraz inicjowaniu nowych ruchów religijnych skoncentrowanych na życiu religijnym i osobowej relacji z Chrystusem, takich jak mistycyzm hiszpański oraz francuska szkoła duchowości. Do działań politycznych należała reformacja inkwizycji papieskiej (tzw. inkwizycja rzymska).