New Zealand Company

Ten artykuł należy dopracować: → napisać/poprawić definicję. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

New Zealand Company powstała w roku 1839 w Londynie z zamiarem promowania „systematycznej” kolonizacji Nowej Zelandii. Kompania miała zamiar postępować zgodnie z pryncypiami nakreślonymi przez Edwarda G. Wakefielda, który pragnął stworzenia nowoczesnego angielskiego społeczeństwa na półkuli południowej. System emigracyjny Wakefielda głosił dążenie do wyższych, szlachetniejszych celów niż zwykłe osiąganie zysków finansowych.

Kompania założyła osady Wellington, Nelson, Wanganui i Dunedin, brała również udział w zasiedlaniu New Plymouth i Christchurch. Szczyt swych możliwości osiągnęła w roku 1841, po czym – od roku 1843 – zaczęła popadać w kłopoty finansowe, z których nie zdołała się już wydostać i przestała funkcjonować w roku 1858.

Kompania stała się znana za przyczyną swych starannie opracowanych i pretensjonalnych ogłoszeń reklamowych, a także z powodu gwałtownych ataków na tych, których uważała za swych przeciwników – brytyjski Urząd ds. Kolonii i kolejnych gubernatorów Nowej Zelandii. Ostro przeciwstawiała się traktatowi Waitangi, a z drugiej strony była krytykowana za „podstępy” i kłamstwa^[1].

Kompania uważała się za przyszły pseudo-rząd Nowej Zelandii, proponując w latach 1845-1846 podzielenie kolonii na dwie części, wzdłuż linii od Mokau na zachodzie po Cape Kidnappers na wschodzie – północna część miała być zarezerwowana dla Maorysów i misji chrześcijańskich, podczas gdy południe miało stać się prowincją o nazwie „New Victoria”, zarządzaną przez kompanię. Komisarz ds. Kolonii odrzucił tę propozycję^[1].