Opozycja polityczna w PRL (również: opozycja demokratyczna, opozycja antykomunistyczna[1]) – partie polityczne, organizacje, grupy i środowiska społeczne dążące do obalenia lub zreformowania niedemokratycznego systemu władzy w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w latach 1945–1989. Ruchy te formułowały programy zasadniczych przemian politycznych, gospodarczych i społecznych[2].
Znaczący rozwój ugrupowań opozycyjnych nastąpił w drugiej połowie lat 70. i na początku lat 80., powstały wówczas m.in. Komitet Obrony Robotników, Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela, Wolne Związki Zawodowe, Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność”, Konfederacja Polski Niepodległej[2].
- ↑ Druk nr 535.
- ↑ a b opozycja polityczna w Polsce, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2020-06-21].
© MMXXIII Rich X Search. We shall prevail. All rights reserved. Rich X Search