Partia Socjalistyczna (Francja)

Partia Socjalistyczna

Le Parti Socialiste

Państwo	Francja
Skrót	PS
Lider	Olivier Faure
Data założenia	4 maja 1969 (przekształcona z SFIO)
Adres siedziby	99 Rue Molière, Ivry-sur-Seine (do 2018 10 Rue de Solférino, Paryż)
Ideologia polityczna	socjaldemokracja socjalizm demokratyczny socjalliberalizm proeuropeizm progresywizm ekosocjalizm[1]
Członkostwo międzynarodowe	Międzynarodówka Socjalistyczna
Grupa w Parlamencie Europejskim	Partia Europejskich Socjalistów
Młodzieżówka	Ruch Młodych Socjalistów
Barwy	różowy      żółtozielony
Obecni posłowie	Zgromadzenie Narodowe 25/577
Obecni senatorowie	Senat 73/348
Obecni eurodeputowani	Parlament Europejski 5/74 [2]
Obecni radni wojewódzcy	Rady departamentów 27/101 Rady regionów 5/17 Rady miast 20/69 Rady gmin 11814/526341
Strona internetowa

Partia Socjalistyczna (fr. Parti Socialiste, PS) – francuska partia polityczna założona w 1969 przez François Mitterranda w miejsce rozwiązanej Francuskiej Sekcji Międzynarodówki Robotniczej, tj. francuskiej partii socjalistycznej, założonej w 1905 w wyniku zjednoczenia partii robotniczej i socjalistycznej.

PS, wiodąca partia lewicy po 1974, była do 1981 partią opozycyjną, do chwili zwycięskich wyborów prezydenckich (François Mitterrand) i parlamentarnych. W latach 1981–1984 sprawowała władzę w koalicji z partią komunistyczną, podobnie jak po 1997. Socjalistycznymi premierami byli Pierre Mauroy, Laurent Fabius, Michel Rocard, Édith Cresson i Pierre Bérégovoy. Pierwszy socjalistyczny rząd, Pierre’a Mauroy, znacjonalizował banki, ubezpieczenia i przemysł obronny. Zwiększono płace i zredukowano czas pracy. Drugi rząd, Laurenta Fabiusa, zrezygnował z socjalistycznych eksperymentów i od tej pory socjaliści prowadzili, będąc u władzy, umiarkowaną politykę ekonomiczną, typową dla zachodnich partii socjaldemokratycznych.

W 1995 roku socjalistyczny kandydat Lionel Jospin przegrał wybory prezydenckie z Jakiem Chirakiem, jednak w 1997 roku socjaliści odzyskali przewagę w Zgromadzeniu Narodowym i Jospin został premierem, podejmując politykę radykalnych reform, m.in. wprowadzając 35-godzinny tydzień pracy. W 2002 Jospin ponownie przegrał z Chirakiem wybory prezydenckie i wycofał się z polityki, ale w 2004 socjaliści zwyciężyli w wyborach regionalnych, zdobywając razem z Francuską Partią Komunistyczną i Zielonymi większość w 21 z 22 regionów. Liderem partii jest od 2008 jej sekretarz generalna, Martine Aubry. Ugrupowanie uzyskało bezwzględną większość w wyborach parlamentarnych w 2012, ugrupowanie uzyskało 280 mandatów poselskich^[3], kandydat partii François Hollande z kolei wygrał wybory prezydenckie w tym samym roku.

Członków Partii Socjalistycznej podzielił stosunek do tzw. Konstytucji dla Europy.

W latach 1972–1986 organem prasowym Partii Socjalistycznej był tygodnik „L'Unité”.