Perun

Perun
	bóg grzmotów i piorunów
	; Drewniany posąg Peruna, ustawiony przez ukraińskich rodzimowierców w Kijowie w 2009 roku
Występowanie	religia Słowian
Przydomek	Gromowładny
Atrybuty	piorun, orzeł, dąb, topór
Teren kultu	Słowiańszczyzna
Szczególne miejsce kultu	Góra Starokijowska (Kijów)
Nazwa święta	Święto Peruna
Odpowiednik	Perkun (bałt.); Thor (germ.); Zeus (grecki); Jowisz (rzymski); Pardźanja (wedyzm); Purginepaz (mordwini)
	Rodzina
Rodzeństwo	Weles
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Perun (właśc. Pierun; także Piorun, Pieron) – słowiańskie bóstwo gromowładne oraz jedno z czołowych w panteonie słowiańskim. „Perun” to zaproponowane przez niektórych badaczy tematu imię wynikłe z nazwy gromu perunъ powiązanej z leksemem pьrati, 'bić, uderzać' jako oznaczające jedno z naczelnych bóstw słowiańskich. Uosobienie gromowładcy, boga grzmotów i piorunów. Według zamysłu badaczy ma ono porządkować poszczególne ślady wierzeniowe, jakie pozostawił po sobie kult słowiańskich, plemiennych bóstw gromowładnych. Są to między innymi: w tradycji staropolskiej imię Piorun lub Grom, w polskich porzekadłach ludowych także Pierun, w tradycji staroruskiej Перун (czyt. Pierun). W kulturze masowej imię Perun używane jest najczęściej w odniesieniu do naczelnego bóstwa gromowładnego Słowian wschodnich^[1].

Praindoeuropejski rdzeń per-, perk-, perg- jest obecny w wielu innych językach indoeuropejskich, np. hetyckie perunaš „skała”, greckie keranós „piorun”, łacińskie quercus „dąb”, albańskie pernëdi „niebo” czy gockie faírguni ,,wzgórze pokryte dąbrową". W języku litewskim istnieje słowo perkūnija „burza z grzmotami”. W wierzeniach Bałtów występuje analogiczny do Peruna bóg imieniem Perkun.^[1]

Ogólnosłowiańskie per- oznaczało ,,uderzać", stąd więc Perun znaczy ,,ten, co uderza".^[1]

↑ ^a ^b ^c Aleksander Gieysztor, Mitologia Słowian, s. 85, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2006 ISBN 978-83-235-0234-0 „jego imię, acz niewymienione, kryje się – zdaniem wielu badaczy – w określeniu «demiurg błyskawicy», które przydaje bóstwu naczelnemu jeden z biznatyńskich obserwatorów Słowiańszczyzny w VI wieku, Prokop z Cezarei, w swojej wojnie gockiej (III, 14, 22).”

[:0-1] Aleksander Gieysztor, Mitologia Słowian, s. 85, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2006 ISBN 978-83-235-0234-0 „jego imię, acz niewymienione, kryje się – zdaniem wielu badaczy – w określeniu «demiurg błyskawicy», które przydaje bóstwu naczelnemu jeden z biznatyńskich obserwatorów Słowiańszczyzny w VI wieku, Prokop z Cezarei, w swojej wojnie gockiej (III, 14, 22).”

[1]