Back Sosialistiese realisme Afrikaans واقعية اشتراكية Arabic Realismu socialista AST Sosialist realizmi Azerbaijani Сацыялістычны рэалізм Byelorussian Сацыялістычны рэалізм BE-X-OLD Социалистически реализъм Bulgarian Realisme socialista Catalan Socialistický realismus Czech Socialistisk realisme Danish

Realizm socjalistyczny

Wiera Muchina, Robotnik i kołchoźnica, 1935–1937 (na wystawie światowej w Paryżu, 1937)
Manifest Wojciecha Weissa, 1949/1950
Deutsche Sporthalle w Berlinie, 1951 (1958)
Marszałkowska Dzielnica Mieszkaniowa, 1950–1952 (1952)
Mozaika Nasze Życie w formie fryzu na modernistycznym wieżowcu w Berlinie
Otakar Švec, pomnik Stalina w Pradze, 1949–1955 (zburzony w 1962)
Pałac Kultury i Nauki w Warszawie, 1952–1955 (2017)
Pałac Kultury i Nauki w Warszawie, klatka schodowa (2016)
Socrealistyczna rzeźba w wydaniu chińskim – Mauzoleum Mao Zedonga. Grubo ciosane, muskularne postacie o wręcz nienaturalnych proporcjach upozowane w symboliczne pozy, są typowe dla stylu socrealizmu. Znaleźć można w nich wiele wspólnych cech z pracami symbolistów z początku XX w., takich jak np. Gustav Vigeland
Moskiewski Uniwersytet Państwowy im. M.W. Łomonosowa projektu Lwa Rudniewa. Monumentalność, czerpanie wzorców z klasycznych form przetworzonych na kanciaste bryły jest wspólną cechą zarówno socrealizmu, jak reprezentacyjnych budowli wykonywanych na zamówienie niemieckich nazistów
Socrealistyczna rzeźba na fasadzie PKiN. Oprócz nazwisk Marx, Engels, Lenin widać miejsce po zlikwidowanym nazwisku Stalin, które było powtórzone w trzech miejscach na budynku. Napisy usunięto podczas odwilży gomułkowskiej

Realizm socjalistyczny[1], in. socrealizm (z ros. соцреализм) – podstawowa metoda twórczości literackiej i artystycznej społeczeństwa socjalistycznego[2], kierunek istniejący od lat 30 do połowy lat 80 XX wieku w sztuce radzieckiej, postulujący zgodność artystycznej wizji świata z ideologią marksizmu, popierający typowość obrazu artystycznego, ludowość, uprzywilejowanie tematyki pracy i tradycji ruchu robotniczego[3]. Następnie metoda realizmu socjalistycznego stała się metodą twórczości artystów krajów demokracji ludowej[4] i była ideowym oraz propagandowym narzędziem partii komunistycznych[5]. W socrealizmie kierowano się zasadami ideowości i partyjności, ponieważ sztukę tę wykorzystywano przede wszystkim do celów propagandowych, z myślą o szerzeniu idei komunizmu[6].

  1. ↑ Andrzej K. Olszewski: Dzieje sztuki polskiej 1890–1980 w zarysie. Warszawa: Wydawnictwo „Interpress”, 1988, s. 83. ISBN 83-223-2124-4.
  2. ↑ Krótki słownik filozoficzny 1955 ↓, s. 574.
  3. ↑ Socrealizm, [w:] Ryszard Dzieszyński, Jan Franczyk, Encyklopedia Nowej Huty, Kraków: Wydawnictwo Towarzystwa Słowaków w Polsce przy współpracy „Głosu – Tygodnika Nowohuckiego” Nowohuckie Centrum Kultury, 2006, s. 105, ISBN 978-83-7490-060-7.
  4. ↑ Krótki słownik filozoficzny 1955 ↓, s. 575.
  5. ↑ Katarzyna Śliwińska, Socrealizm w PRL i NRD, Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2006, ISBN 83-7177-417-6, OCLC 76325938.
  6. ↑ Ewelina Chwiejda ; Tekst zredagowany przez Martę Grygoruk: „Socjalistyczne w treści, narodowe w formie” – realizm socjalistyczny w Europie Środkowo-Wschodniej. [w:] Sztuka XX wieku [on-line]. storylessons. [dostęp 2022-08-04].

Rich TVX News Network Site

Rich TVX News Network Info

© MMXXIII Rich X Search. We shall prevail. All rights reserved. Rich X Search