Strofa saficka (łac. stropha Sapphica) - typ strofy składającej się z trzech wersów jedenastozgłoskowych i czwartego pięciozgłoskowego. Ten układ strofy wiersza charakterystyczny był dla greckiej poetki Safony, w której wierszach po raz pierwszy pojawił się ten rodzaj strofy. Najstarszym świadectwem użycia tej formy jest Hymn do Afrodyty.
W antyku wyróżniano:
/
/
/
/
/
/
/
/
/
/
/
/
/
/
/
Strofę saficką w poezji łacińskiej stosował na przykład Horacy:
Zwrotkę tę wykorzystywali również poeci polskołacińscy, między innymi Jan Dantyszek[4]. W poezji polskiej strofa saficka pojawiała się w XVI wieku jako układ trzech wersów jedenastosylabowych i jednego (ostatniego w strofie) pięciosylabowego. Szybko się stała jedną z najpopularniejszych form[5].
Oprócz Jana Kochanowskiego stosowali ją między innymi Mikołaj Sęp-Szarzyński (Pieśń III. O wielmożności bożej), Sebastian Grabowiecki i Maria Konopnicka (Wolny najmita). Najbardziej spektakularnym i jedynym właściwie w pełni epickim użyciem zwrotki safickiej w poezji polskiej pozostaje od czterystu lat Flis Sebastiana Fabiana Klonowica[6]. W Czechach strofę saficką wykorzystywał Jaroslav Vrchlický:
W literaturze rumuńskiej strofę saficką w utworze opatrzonym podtytułem "w metrum antycznym" zastosował Mihai Eminescu[7].
© MMXXIII Rich X Search. We shall prevail. All rights reserved. Rich X Search