The Who

The Who

The Who w 1975 roku; od lewej do prawej: Roger Daltrey, John Entwistle, Keith Moon, Pete Townshend
Rok założenia	1964
Pochodzenie	Anglia
Gatunek	hard rock[1], rock albumowy[1], rock and roll[1], psychedelic/garage rock[1], power pop
Aktywność	1964–1982, 1985, 1988–1991, 1996–1997, od 1999
Wydawnictwo	Wielka Brytania: Brunswick, Polydor, Reaction, Track Stany Zjednoczone: Decca, Geffen, MCA, Universal Republic, Warner Bros.
Skład
Roger Daltrey (1964–) Pete Townshend (1964–) Simon Townshend (1996–1997, 2002–) Zak Starkey (1996–) Pino Palladino (2002–)
Byli członkowie
John Entwistle Keith Moon Doug Sandom Kenney Jones
Współpracownicy
Nicky Hopkins
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

The Who – angielski zespół rockowy założony w 1964 roku w Londynie, związany z subkulturą modsów i swingującym Londynem, a częściowo także z ruchem hippisowskim oraz protopunkiem.

Grupa uchodzi za jedną z najbardziej wpływowych formacji rockowych; obok The Beatles, The Kinks oraz The Rolling Stones zaliczana bywa do wielkiej czwórki tzw. „brytyjskiej inwazji”. Często określana mianem „jednego z najbardziej żywiołowych oraz intensywnych zespołów w historii rocka” (one of the most turbulent and intense acts in the genre’s history). Zwłaszcza we wczesnych latach działalności muzyka The Who uznawana była za najgłośniejszy oraz najbardziej buntowniczy spośród ówczesnych aktów muzycznych, tym samym wyznaczając standardy dla późniejszej sceny hardrockowej oraz punkowej. Twórczość The Who wprowadziła również muzykę rockową na pułap ważnego społecznie medium, w którym wyrażał się głos pokolenia.

Klasyczny skład grupy (1964–1978) współtworzyli Pete Townshend, Roger Daltrey, Keith Moon i John Entwistle. Od lat 80. rolę perkusisty pełnił Kenney Jones, wcześniej członek zespołu Small Faces. Muzyka grupy The Who słynęła z zamiłowania do eksperymentowania brzmieniem. Przypisuje jej się prekursorstwo względem szeregu gatunków, takich jak punk rock, hard rock, rock stadionowy, synth pop, power pop, art rock, rock garażowy, opera rockowa, rock koncepcyjny, rock albumowy, brit pop, rock alternatywny, new wave, meta-rock, a nawet rock eksperymentalny oraz doom metal. Pionierski wkład The Who w muzykę rockową obejmował również świadome korzystanie ze gitarowego sprzężenia zwrotnego (zwłaszcza podczas koncertów na żywo), wprowadzenie power chordów, użycie wzmacniaczy Marshalla oraz syntezatorowej kompozycji algorytmowej (m.in. Baba O’Riley, Won’t Fooled Again, Eminence Front czy I’ve Known No War).

Sławę przyniosła zespołowi pochodząca z debiutanckiego albumu piosenka My Generation (1965), która dzięki frazie: „mam nadzieję, że umrę zanim się zestarzeję” (I hope I’ll die before get old), stała się jednym z hymnów młodzieży kontrkulturowej, a później także punktem odniesienia dla artystów punkowych. Dalsze losy grupy wiązały się ze środowiskiem londyńskiej cyganerii pop artowej. Czołowym osiągnięciem The Who okazał się jednak hardrockowy album Who’s Next (1971) oraz dwie opery rockowe, Tommy (1969) i Quadrophenia (1973), które snują opowieść o zbuntowanym młodym indywidualiście poszukującym sensu życia. Piętno na refleksyjnych piosenkach grupy odcisnęły poszukiwania duchowe Pete’a Townshenda, w tym zwłaszcza jego fascynacja rozmaitymi wariantami filozofii Wschodu, chrześcijańską mistyką oraz sufizmem. Townshenda zalicza się przy tym do grona najbardziej utalentowanych tekściarzy rockowych.

Słynne stały się również koncerty The Who, które dzięki wprowadzeniu „kontrolowanego chaosu”, zostały uznane za muzyczny odpowiednik sztuki awangardowej spod znaku Jacksona Pollocka. Występy na żywo częstokroć kończyły się destrukcją instrumentów oraz sprzętu nagłaśniającego, co miało obrazować frustrację powojennego pokolenia, a później także dekonstrukcję popu, wpisując się w koncepcję „sztuki destrukcji” (art of destruction). Pierwszy album koncertowy grupy, Live at Leeds, przez wielu krytyków muzycznych określany jest jako najlepszy albumowy zapis występu na żywo w historii klasycznego rocka. Okazał się on prekursorski względem heavy metalu spod znaku Led Zeppelin, Deep Purple oraz Van Halen, jak również punk rocka w wykonaniu Sex Pistols, The Clash czy The Stooges.

Do historii przeszedł również występ zespołu na Festiwalu w Monterey w 1967 roku oraz na Festiwalu w Woodstock w 1969 roku. Zarówno te, jak i późniejsze występy przyczyniły się do opinii The Who jako jednego z najlepszych zespołów grających na żywo.