Wojna secesyjna

Wojna secesyjna

Zgodnie z ruchem wskazówek zegara od góry: bitwa pod Gettysburgiem, obsługa działa pod dowództwem kapitana Unii Johna Tidballa, jeńcy Konfederacji, pancernik USS „Atlanta”, ruiny Richmond, bitwa pod Franklin
Czas	12 kwietnia 1861 – 26 maja 1865
Miejsce	terytorium Stanów Zjednoczonych (głównie ich wschodnia część)
Przyczyna	różnice społeczne i gospodarcze pomiędzy południowymi i północnymi stanami USA, dążenie do separacji większości stanów niewolniczych od USA
Wynik	zwycięstwo Unii
Strony konfliktu
Stany Zjednoczone Stany Skonfederowane
Dowódcy
Abraham Lincoln George McClellan David Farragut Ulysses Grant William Sherman Jefferson Davis Robert E. Lee Thomas Jackson Joseph Johnston Nathan Forrest
Siły
2 800 000 w ciągu całej wojny 1 060 000 w ciągu całej wojny
Straty
~360 000 poległych, ~275 000 rannych ~260 000 poległych, ~140 000 rannych
brak współrzędnych
Multimedia w Wikimedia Commons

Wojna secesyjna – wojna, która toczyła się w latach 1861–1865 w Stanach Zjednoczonych Ameryki, pomiędzy stanami wchodzącymi w skład Stanów Zjednoczonych (tzw. Unią lub „Północą”) i Skonfederowanymi Stanami Ameryki (tzw. Konfederacją lub „Południem”), które wystąpiły z Unii.

Nazwa „wojna secesyjna” pochodzi od secesji (odłączenia się) stanów skonfederowanych od Unii. Powszechną nazwą, stosowaną zwłaszcza w USA, jest także „amerykańska wojna domowa” (ang. American Civil War). Znana jest także jako „wojna pomiędzy stanami” i „wojna o niepodległość Południa”. Zapoczątkowało ją ostrzelanie Fortu Sumter w zatoce Charleston w Karolinie Południowej przez konfederatów 12 kwietnia 1861. Trwała do 26 maja 1865, kiedy poddały się ostatnie zorganizowane ośrodki oporu konfederatów (gdzieniegdzie walki trwały jeszcze do czerwca). W wyniku wojny śmierć poniosło 620 tysięcy ludzi^[1], zniszczono mienie o wartości 5 mld dolarów, wolność uzyskały 4 miliony niewolników^[2].