Zaburzenia psychiczne

Zaburzenia psychiczne^[1] – wzorce lub zespoły zachowań, sposobów myślenia, czucia, postrzegania oraz innych czynności umysłowych i relacji z innymi ludźmi, będące źródłem cierpienia lub utrudnień w indywidualnym funkcjonowaniu dotkniętej nimi osoby^[2][3]. Zaburzenia te mogą być utrwalone, nawracające, mogą stopniowo ustępować (remisja) lub przebiegać jako pojedynczy epizod.

Zaburzenia psychiczne przebiegać mogą np. z dużymi zaburzeniami emocji i nastroju, zaburzeniami myślenia i złożonej aktywności, zaburzeniami świadomości, a także z objawami wytwórczymi, np. urojeniami i omamami. Do zaburzeń psychicznych zaliczamy zaburzenia lękowe, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, zaburzenia psychotyczne, zaburzenia afektywne, część zaburzeń psychosomatycznych, zaburzenia neurorozwojowe, zaburzenia psychiczne organiczne, zaburzenia osobowości, zaburzenia związane z uzależnieniami, niektóre dewiacje seksualne. Różnorakie podziały chorób psychicznych nie są jednak ścisłe, bowiem zaburzenia psychiczne często łączą w sobie objawy charakterystyczne dla innych jednostek chorobowych (np. ciężki epizod depresji z objawami psychotycznymi), a granica pomiędzy tzw. normą psychiczną a patologią może być płynna i w dużej mierze uwarunkowana czynnikami społeczno-kulturowymi^[4].

Wyodrębnienia większości poszczególnych zaburzeń psychicznych w aktualnie stosowanych klasyfikacjach takich, jak DSM-5 czy ICD-10, dokonano głównie ze względów praktycznych, związanych z zasadami postępowania medycznego, społecznego lub prawnego. Co więcej, autorzy owych klasyfikacji posługują się bardziej ogólnym terminem „zaburzenie” (ang. disorder) celem uniknięcia poważniejszych wątpliwości dotyczących terminu „choroba” (ang. disease lub illness). Niemniej jednak niektóre źródła piśmiennicze posługują się zamiennie pojęciami „zaburzenie psychiczne” i „choroba psychiczna”, pomijając różnice pomiędzy konotacjami tych terminów^[5].

W polskim systemie prawnym pojęciu „choroby psychicznej” nadano specyficzne znaczenie, odrębne od znaczenia terminu „zaburzenie”. Osoby cierpiące na tak rozumiane choroby psychiczne w Polsce mają większy dostęp do nieodpłatnych świadczeń zdrowotnych, niż ogół osób z zaburzeniami psychicznymi, ale też tylko wobec osób z chorobą psychiczną jest możliwe postępowanie lecznicze bez ich zgody. Jeszcze węższym sposobem definiowania „chorób psychicznych” jest utożsamianie ich z psychozami^[5].

Pojęcie zaburzenia wiąże się z pojęciami zdrowia psychicznego, normalności zachowania oraz jego patologii.

Określenie granic normalności jest często zbędne, zwykle też bardzo trudne. Psychiatria biologiczna wiąże zaburzenia psychiczne z przyczynami neurochemicznymi. Psychologia najczęściej łączy większość zaburzeń z czynnikami intrapsychicznymi, doświadczeniami społecznymi i poziomem nasilenia stresu. Skrajne podejścia, jak antypsychiatria czy psychologia systemowa, przerzucają ciężar patologii z procesów intrapsychicznych na interakcje społeczne, zwłaszcza związane z rodziną pochodzenia.