Zakon Braci Mniejszych

Franciszkanie

Dewiza: Pax et Bonum / Pokój i Dobro
Pełna nazwa	Zakon Braci Mniejszych
Nazwa łacińska	Ordo Fratrum Minorum
Skrót zakonny	OFM
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Założyciel	św. Franciszek z Asyżu
Data założenia	1209
Przełożony	Massimo Fusarelli
Liczba członków	10 888 (2019)[1]
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Zakon Braci Mniejszych (łac. Ordo Fratrum Minorum, siglum: OFM, pot. franciszkanie, franciszkanie brązowi) – katolicka wspólnota zakonna z grupy zakonów żebrzących z rodziny franciszkańskiej. Założona w 1209 przez św. Franciszka z Asyżu. Jeden z największych zakonów katolickich (ponad 10 tys. braci). Do wspólnoty należą na równych prawach zarówno kapłani, jak i bracia nie mający święceń kapłańskich. Kościół zalicza Braci Mniejszych do instytutów kleryckich.

Zakon ten dzieli pochodzenie od św. Franciszka i Regułę z dwoma innymi: Zakonem Braci Mniejszych Konwentualnych, zwanych w Polsce potocznie: franciszkanami, franciszkanami konwentualnymi, franciszkanami czarnymi oraz Zakonem Braci Mniejszych Kapucynów, zwanych krótko: kapucynami. Prócz nich istnieją mniejsze instytuty zakonne opierające się o Regułę św. Franciszka. Do nich wszystkich odnosi się nazwa: I Zakon franciszkański. Stróżem pieczęci św. Franciszka jest generał Zakonu Braci Mniejszych^[2].

W latach 1517–1897 preferowaną nazwą Zakonu była: Zakon Braci Mniejszych Obserwantów, pot. obserwanci, reformaci, używana by odróżnić tę gałąź franciszkanów od gałęzi franciszkanów konwentualnych. Jest ona jeszcze sporadycznie używana w Polsce, podobnie jak nazwy prowincji: bernardyni, reformaci, często niesłusznie traktowanych jako oddzielne zakony.

Zakon Braci Mniejszych w roku 2020 liczył sobie 4 kardynałów, 1 patriarchę, 23 arcybiskupów i 84 biskupów. Dał także Kościołowi od początku swego istnienia 36 świętych i 105 błogosławionych^[3].