Otoriteryanizm

Otoriteryanizm veya otoriterlik, siyasi çoğulculuğun reddedildiği, siyasi statükonun ve müesses nizamın korunması için güçlü merkezi otoritenin kullanıldığı ve hukukun üstünlüğü, kuvvetler ayrılığı, demokratik oy kullanma hakkı gibi unsurların azaltıldığı bir siyasi sistemdir.^[1][2] Siyasi bilimciler, otoriter hükûmet biçimlerinin çeşitliliklerini tanımlayan birçok tipoloji oluşturmuşlardır.^[2] Otoriter rejimler, otokratik veya oligarşik olabilir ve bir parti veya askerî güç üzerine kurulabilir.^[3][4] Demokrasi ile otoriterlik arasında belirsiz bir sınırı olan devletler bazen "karma demokrasiler", "hibrit rejimler" veya "rekabetçi otoriter" devletler olarak nitelendirilmiştir.^[5][6][7]

Politik bilimci Juan Linz'in etkili bir çalışması olan 1964 tarihli "Bir Otoriter Rejim: İspanya" adlı eserinde, otoriterliği dört niteliğe sahip olarak tanımlamıştır.^[8]

1. Sınırlı siyasi çoğulculuk, yasama organı, siyasi partiler ve çıkar grupları üzerindeki kısıtlamalarla sağlanır.
2. Duygusal çekiciliklere dayanan siyasi meşruiyet ve rejimi bir gereklilik olarak tanımlayarak "kalkınmamışlık veya isyan gibi kolayca tanınabilir toplumsal sorunlarla mücadele" edilmesi.
3. En az düzeyde siyasi hareketlilik ve rejim karşıtı faaliyetlerin baskılanması.
4. Belirsiz ve sıkça değişen, genellikle yürütmenin gücünü genişletmek için kullanılan belirsizleşmiş yürütme yetkileri.^[9][10]

Minimum düzeyde tanımlanmış olan otoriter bir hükûmet, yasama organları için serbest ve rekabetçi doğrudan seçimleri, yürütme organları için serbest ve rekabetçi doğrudan veya dolaylı seçimleri veya her ikisini de içermemektedir.^{[11][12][13][14]} Geniş anlamıyla tanımlandığında, otoriter devletler, din özgürlüğü gibi sivil özgürlüklerden yoksun olan ülkeleri veya hükûmetin ve muhalefetin serbest seçimleri takiben en az bir kez iktidar değiştirdiği ülkeleri içermektedir.^[15] Otoriter devletler, otoriter yönetimi pekiştirmek amacıyla yönetilen siyasi partiler, yasama organları ve seçimler gibi adıyla demokratik kurumları içerebilir. Bu seçimler sahte veya rekabetsiz olabilir.^[16] Demokratik gerileme bağlamında, bilim insanları otoriter siyasi liderleri belirli taktikler temelinde tanımlama eğilimindedir. Bu taktikler şunları içerebilir: bağımsız kurumları siyasileştirmek, yanlış bilgi yaymak, yürütme gücünü büyütmek, muhalefeti bastırmak, savunmasız topluluklara saldırmak, şiddeti körüklemek ve seçimleri yozlaştırmak.^[17] 1946'dan bu yana, uluslararası siyasi sistemdeki otoriter devletlerin payı 1970'lerin ortalarına kadar artmış, ancak o tarihten itibaren 2000 yılına kadar azalmıştır.^[18]

1. ^ Kalu, Kalu N. (2019). A Functional Theory of Government, Law, and Institutions. Rowman & Littlefield. ss. 161-. ISBN 978-1498587037. OCLC 1105988740. 26 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Mart 2023. 
2. ^ ^{a b} Cerutti, Furio (2017). Conceptualizing Politics: An Introduction to Political Philosophy. Routledge. s. 17. Political scientists have outlined elaborated typologies of authoritarianism, from which it is not easy to draw a generally accepted definition; it seems that its main features are the non-acceptance of conflict and plurality as normal elements of politics, the will to preserve the status quo and prevent change by keeping all political dynamics under close control by a strong central power, and lastly, the erosion of the rule of law, the division of powers, and democratic voting procedures. 
3. ^ Ezrow, Natasha M.; Frantz, Erica (2011). Dictators and Dictatorships: Understanding Authoritarian Regimes and Their Leaders. Continuum. s. 17. 
4. ^ Lai, Brian; Slater, Dan (2006). "Institutions of the Offensive: Domestic Sources of Dispute Initiation in Authoritarian Regimes, 1950–1992". American Journal of Political Science. 50 (1): 113-126. doi:10.1111/j.1540-5907.2006.00173.x. JSTOR 3694260. 
5. ^ Levitsky, Steven; Way, Lucan A. (2010). Competitive Authoritarianism: Hybrid Regimes after the Cold War. Problems of International Politics. Cambridge: Cambridge University Press. doi:10.1017/cbo9780511781353. ISBN 978-0521882521. 18 Ekim 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Mart 2023. 
6. ^ Diamond, Larry (2002). "Elections Without Democracy: Thinking About Hybrid Regimes". Journal of Democracy. 13 (2): 21-35. doi:10.1353/jod.2002.0025. ISSN 1086-3214. 7 Ekim 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Mart 2023. 
7. ^ Gunitsky, Seva (2015). "Lost in the Gray Zone: Competing Measures of Democracy in the Former Soviet Republics". Ranking the World: Grading States as a Tool of Global Governance (İngilizce). Cambridge University Press. doi:10.1017/CBO9781316161555.006. SSRN 2506195 $2. 
8. ^ Richard Shorten, Modernism and Totalitarianism: Rethinking the Intellectual Sources of Nazism and Stalinism, 1945 to the Present 9 Ocak 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (Palgrave Macmillan, 2012), p. 256 (note 67): "For a long time the authoritative definition of authoritarianism was that of Juan J. Linz."
9. ^ Juan J. Linz, "An Authoritarian Regime: The Case of Spain," in Erik Allardt and Yrjö Littunen, eds., Cleavages, Ideologies, and Party Systems: Contributions to Comparative Political Sociology (Helsinki: Transactions of the Westermarck Society), pp. 291–342. Reprinted in Erik Allardt & Stine Rokkan, eds., Mas Politics: Studies in Political Sociology (New York: Free Press, 1970), pp. 251–283, 374–381.^{[ISBN eksik]}
10. ^ Gretchen Casper, Fragile Democracies: The Legacies of Authoritarian Rule 9 Ocak 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (University of Pittsburgh Press, 1995), pp. 40–50 (citing Linz 1964).^{[ISBN eksik]}
11. ^ Svolik, Milan W. (2012). The Politics of Authoritarian Rule. Cambridge University Press. ss. 22-23. 21 Ekim 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Ekim 2019. I follow Przeworski et al. (2000), Boix (2003), and Cheibub et al. (2010) in defining a dictatorship as an independent country that fails to satisfy at least one of the following two criteria for democracy: (1) free and competitive legislative elections and (2) an executive that is elected either directly in free and competitive presidential elections or indirectly by a legislature in parliamentary systems. Throughout this book, I use the terms dictatorship and authoritarian regime interchangeably and refer to the heads of these regimes' governments as simply dictators or authoritarian leaders, regardless of their formal title. 
12. ^ Geddes, Barbara; Wright, Joseph; Frantz, Erica (2014). "Autocratic Breakdown and Regime Transitions: A New Data Set". Perspectives on Politics (İngilizce). 12 (2): 313-331. doi:10.1017/S1537592714000851. ISSN 1537-5927. 27 Ocak 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Mart 2023. 
13. ^ Gehlbach, Scott; Sonin, Konstantin; Svolik, Milan W. (2016). "Formal Models of Nondemocratic Politics". Annual Review of Political Science (İngilizce). 19 (1): 565-584. doi:10.1146/annurev-polisci-042114-014927. ISSN 1094-2939. 11 Ekim 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Mayıs 2023. 
14. ^ Cheibub, José Antonio; Gandhi, Jennifer; Vreeland, James Raymond (2010). "Democracy and dictatorship revisited". Public Choice. 143 (1/2): 67-101. doi:10.1007/s11127-009-9491-2. ISSN 0048-5829. JSTOR 40661005. 14 Şubat 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Mayıs 2023. 
15. ^ Svolik, Milan W. (2012). The Politics of Authoritarian Rule. Cambridge University Press. s. 20. 21 Ekim 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Ekim 2019. More demanding criteria may require that governments respect certain civil liberties – such as the freedom of religion (Schmitter and Karl 1991; Zakaria 1997) – or that the incumbent government and the opposition alternate in power at least once after the first seemingly free election (Huntington 1993; Przeworski et al. 2000; Cheibib et al. 2010). 
16. ^ Svolik, Milan W. (2012). The Politics of Authoritarian Rule. Cambridge University Press. ss. 8, 12, 22, 25, 88, 117. 21 Ekim 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Ekim 2019. 
17. ^ Dresden, Jennifer; Baird, Aaron; Raderstorf, Ben (2022). The Authoritarian Playbook (PDF). United States: Protect Democracy. 11 Mayıs 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 29 Mayıs 2023. 
18. ^ Svolik, Milan W. (2012). The Politics of Authoritarian Rule. Cambridge University Press. s. 25. 21 Ekim 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Ekim 2019.