Panindianizm

Panindianizm – współczesne zjawisko społeczne polegające na osiąganiu lub dążeniu do ponadplemiennej jedności tubylczych ludów Ameryki Północnej, zwanych Indianami.

Za prekursorów współczesnego panindianizmu uważa się takich twórców wojskowo-politycznych sojuszy północnoamerykańskich Indian z XVIII w., jak Pontiak, Joseph Brant i – przede wszystkim – Tecumseh. Po zakończeniu w 1871 roku okresu zawierania przez USA traktatów z indiańskimi narodami, osiedleniu Indian w rezerwatach i ustaniu z końcem XIX w. indiańskich wojen zaczęło dochodzić do częstszych spotkań tubylczych Amerykanów z różnych plemion i kręgów kulturowych Ameryki Północnej.

Wspólnota losów i tubylcza wymiana międzykulturowa, w połączeniu z zanikiem części lokalnych tradycji i postępującą asymilacją, doprowadziły do powstania nowych zjawisk – takich jak narodziny festiwali pow-wow i nowej synkretycznej religii pejotyzmu – wspólnych dla szerszej grupy Indian, niezależnie od ich plemiennego pochodzenia. XX wiek przyniósł narodziny elity wykształconych Indian (Charles Alexander Eastman, Carlos Montezuma, Ella Cara Deloria), znających dzieje różnych plemion i współpracujących ze sobą w ramach organizacji nowego typu. Coraz szersze możliwości podróżowania i kontaktowania się ze sobą Indian o różnych korzeniach, ale podobnej sytuacji i bieżących problemach (dyskryminacja, bezrobocie, wyobcowanie, ubóstwo, problemy z oświatą i opieką zdrowotną, upadek tradycyjnych religii tubylczych, plemiennych obyczajów i języków, itp.), a także postępująca po II wojnie światowej emancypacja i samoorganizacja Indian (NCAI), stworzyły podstawy do nowego zjawiska społeczno-politycznego, jakim stał się panindianizm.