Kolokazio

Corpus hizkuntzalaritzan, kolokazio hitzak hauxe adierazten du: kasualitateak azal lezakeena baino maizago elkarrekin agertzen diren hitzen edo terminoen andana. Fraseologian, kolokazioa esapide mota bat da. Era honetako adibide bat amets gaiztoa da: nahiz eta *amets txarra ere posible izan, euskaldun askorentzat bestea bakarrik da onargarri; alderantziz, jenio txarra esan ohi da (aiurri haserrekorraz ari garela), eta ez *jenio gaiztoa.

Komeni da kolokazio fraseologikoak esapideetatik bereiztea, nahiz eta biak antzekoak izan, zertan eta bietan badelako esanahiaren alderdiren bat edo beste osatzen duten hitzen baturak ezin osoki azal lezakeena. Alabaina, esapideetan esanahia osoki da halakoa, eta kolokazioetan ñabarduraren bat edo beste bakarrik. Muga non dagoen jakitea ez da beti erraza.

Sei kolokazio mota nagusi daude:

• izena eta izenondoa,
• izena eta izena (...-ren..., ...-ko...),
• izena eta aditza,
• adberbioa eta izenondoa,
• aditza eta adizlaguna,
• aditza eta adberbioa.

Kolokazioak ateratzea deitzen zaio hizkuntzalaritza konputazionalean corpus batean dauden kolokazioak automatikoki ateratzeko lanari.